شبستری (گلشن‌راز)/ندارد باورت اکمه ز الوان
| ندارد باورت اکمه ز الوان | وگر صد سال گویی نقل و برهان | |||||
| سپید و زرد و سرخ و سبز و کاهی | به نزد وی نباشد جز سیاهی | |||||
| نگر تا کور مادرزاد بدحال | کجا بینا شود از کحل کحال | |||||
| خرد از دیدن احوال عقبا | بود چون کور مادرزاد دنیا | |||||
| ورای عقل طوری دارد انسان | که بشناسد بدان اسرار پنهان | |||||
| بسان آتش اندر سنگ و آهن | نهاده است ایزد اندر جان و در تن | |||||
| چو بر هم اوفتاد این سنگ و آهن | ز نورش هر دو عالم گشت روشن | |||||
| از آن مجموع پیدا گردد این راز | چو دانستی برو خود را برانداز | |||||
| تویی تو نسخه‌ی نقش الهی | بجو از خویش هر چیزی که خواهی | |||||