| | | | | | |
| |
بنه آیینه‌ای اندر برابر |
|
در او بنگر ببین آن شخص دیگر |
|
| |
یکی ره باز بین تا چیست آن عکس |
|
نه این است و نه آن پس کیست آن عکس |
|
| |
چو من هستم به ذات خود معین |
|
ندانم تا چه باشد سایه‌ی من |
|
| |
عدم با هستی آخر چون شود ضم |
|
نباشد نور و ظلمت هر دو با هم |
|
| |
چو ماضی نیست مستقبل مه و سال |
|
چه باشد غیر از آن یک نقطه‌ی حال |
|
| |
یکی نقطه است وهمی گشته ساری |
|
تو آن را نام کرده نهر جاری |
|
| |
جز از من اندر این صحرا دگر کیست |
|
بگو با من که تا صوت و صدا چیست |
|
| |
عرض فانی است جوهر زو مرکب |
|
بگو کی بود یا خود کو مرکب |
|
| |
ز طول و عرض و از عمق است اجسام |
|
وجودی چون پدید آمد ز اعدام |
|
| |
از این جنس است اصل جمله عالم |
|
چو دانستی بیار ایمان و فالزم |
|
| |
جز از حق نیست دیگر هستی الحق |
|
هوالحق گو و گر خواهی انا الحق |
|
| |
نمود وهمی از هستی جدا کن |
|
نه ای بیگانه خود را آشنا کن |
|
