شاهنامه/گفتار اندر داستان فرود سیاوش ۴

by فردوسی

	گرازه برون آمد و گستهم			ابا برته و زنگه‌ی یل بهم
	بخوردند سوگندهای گران			که پیمان شکستن نبود اندران
	کزین رزمگه برنتابیم روی			گر از گرز خون اندر آید بجوی
	وزان جایگه ران بیفشاردند			برزم اندرون گرز بگذاردند
	ز هر سو سپه بیکران کشته شد			زمانه همی بر بدی گشته شد
	به بیژن چنین گفت گودرز پیر			کز ایدر برو زود برسان تیر
	بسوی فریبرز برکش عنان			بپیش من آر اختر کاویان
	مگر خود فریبرز با آن درفش			بیاید کند روی دشمن بنفش
	چو بشنید بیژن برانگیخت اسپ			بیامد بکردار آذرگشسپ
	بنزد فریبرز و با او بگفت			که ایدر چه داری سپه در نهفت
	عنان را چو گردان یکی برگرای			برین کوه سر بر فزون زین مپای
	اگر تو نیایی مرا ده درفش			سواران و این تیغهای بنفش
	چو بیژن سخن با فریبرز گفت			نکرد او خرد با دل خویش جفت
	یکی بانگ برزد به بیژن که رو			که در کار تندی و در جنگ نو
	مرا شاه داد این درفش و سپاه			همین پهلوانی و تخت و کلاه
	درفش از در بیژن گیو نیست			نه اندر جهان سربسر نیو نیست
	یکی تیغ بگرفت بیژن بنفش			بزد ناگهان بر میان درفش
	بدو نیمه کرد اختر کاویان			یکی نیمه برداشت گرد از میان
	بیامد که آرد بنزد سپاه			چو ترکان بدیدند اختر براه
	یکی شیردل لشکری جنگجوی			همه سوی بیژن نهادند روی
	کشیدند گوپال و تیغ بنفش			به پیکار آن کاویانی درفش
	چنین گفت هومان که آن اخترست			که نیروی ایران بدو اندر است
	درفش بنفش ار بچنگ آوریم			جهان جمله بر شاه تنگ آوریم
	کمان را بزه کرد بیژن چو گرد			بریشان یکی تیرباران بکرد
	سپه یکسر از تیر او دور شد			همی گرگ درنده را سور شد
	بگفتند با گیو و با گستهم			سواران که بودند با او بهم
	که مان رفت باید بتوران سپاه			ربودن ازیشان همی تاج و گاه
	ز گردان ایران دلاور سران			برفتند بسیار نیزه‌وران
	بکشتند زیشان فراوان سوار			بیامد ز ره بیژن نامدار
	سپاه اندر آمد بگرد درفش			هوا شد ز گرد سواران بنفش
	دگر باره از جای برخاستند			بران دشت رزمی نو آراستند
	به پیش سپه کشته شد ریونیز			که کاوس را بد چو جان عزیز
	یکی تاجور شاه کهتر پسر			نیاز فریبرز و جان پدر
	سر و تاج او اندر آمد بخاک			بسی نامور جامه کردند چاک
	ازان پس خروشی برآورد گیو			که ای نامداران و گردان نیو
	چنویی نبود اندرین رزمگاه			جوان و سرافراز و فرزند شاه
	نبیره جهاندار کاوس پیر			سه تن کشته شد زار بر خیره خیر
	فرود سیاوش چون ریونیز			بگیتی فزون زین شگفتی چه چیز
	اگر تاج آن نارسیده جوان			بدشمن رسد شرم دارد روان
	اگر من بجنبم ازین رزمگاه			شکست اندر آید بایران سپاه
	نباید که آن افسر شهریار			بترکان رسد در صف کارزار
	فزاید بر این ننگها ننگ نیز			ازین افسر و کشتن ریو نیز
	چنان بد که بشنید آواز گیو			سپهبد سرافراز پیران نیو
	برامد بنوی یکی کارزار			ز لشکر بران افسر نامدار
	فراوان ز هر سو سپه کشته شد			سربخت گردنکشان گشته شد
	برآویخت چون شیر بهرام گرد			بنیزه بریشان یکی حمله برد
	بنوک سنان تاج را برگرفت			دو لشکر بدو مانده اندر شگفت
	همی بود زان گونه تا تیره گشت			همی دیده از تیرگی خیره گشت
	چنین هر زمانی برآشوفتند			همی بر سر یکدگر کوفتند
	ز گودرزیان هشت تن زنده بود			بران رزمگه دیگر افگنده بود
	هم از تخمه‌ی گیو چون بیست و پنج			که بودند زیبای دیهیم و گنج
	هم از تخم کاوس هفتاد مرد			سواران و شیران روز نبرد
	جز از ریونیز آن سر تاجدار			سزد گر نیاید کسی در شمار
	چو سیسد تن از تخم افراسیاب			کجا بختشان اندر آمد بخواب
	ز خویشان پیران چو نهسد سوار			کم آمد برین روز در کارزار
	همان دست پیران بد و روز اوی			ازان اختر گیتی‌افروز اوی
	نبد روز پیکار ایرانیان			ازان جنگ جستن سرآمد زمان
	از آوردگه روی برگاشتند			همی خستگان خوار بگذاشتند
	بدانگه کجا بخت برگشته بود			دمان باره‌ی گستهم کشته بود
	پیاده همی رفت نیزه بدست			ابا جوشن و خود برسان مست
	چو بیژن بگستهم نزدیک شد			شب آمد همی روز تاریک شد
	بدو گفت هین برنشین از پسم			گرامی‌تر از تو نباشد کسم
	نشستند هر دو بران بارگی			چو خورشید شد تیره یکبارگی
	همه سوی آن دامن کوهسار			گریزان برفتند برگشته کار
	سواران ترکان همه شاددل			ز رنج و ز غم گشته آزاددل
	بلشکرگه خویش بازآمدند			گرازنده و بزم ساز آمدند
	ز گردان ایران برآمد خروش			همی کر شد از ناله‌ی کوس گوش
	دوان رفت بهرام پیش پدر			که ای پهلوان یلان سربسر
	بدانگه که آن تاج برداشتم			بنیزه بابراندر افراشتم
	یکی تازیانه ز من گم شدست			چو گیرند بی‌مایه ترکان بدست
	ببهرام بر چند باشد فسوس			جهان پیش چشمم شود آبنوس
	نبشته بران چرم نام منست			سپهدار پیران بگیرد بدست
	شوم تیز و تازانه بازآورم			اگر چند رنج دراز آورم
	مرا این ز اختر بد آید همی			که نامم بخاک اندر آید همی
	بدو گفت گودرز پیر ای پسر			همی بخت خویش اندر آری بسر
	ز بهر یکی چوب بسته دوال			شوی در دم اختر شوم فال
	چنین گفت بهرام جنگی که من			نیم بهتر از دوده و انجمن
	بجایی توان مرد کاید زمان			بکژی چرا برد باید گمان
	بدو گفت گیو ای برادر مشو			فراوان مرا تازیانه‌ست نو
	یکی شوشه‌ی زر بسیم اندر است			دو شیبش ز خوشاب وز گوهرست
	فرنگیس چون گنج بگشاد سر			مرا داد چندان سلیح و کمر
	من آن درع و تازانه برداشتم			بتوران دگر خوار بگذاشتم
	یکی نیز بخشید کاوس شاه			ز زر وز گوهر چو تابنده ماه
	دگر پنج دارم همه زرنگار			برو بافته گوهر شاهوار
	ترا بخشم این هفت ز ایدر مرو			یکی جنگ خیره میارای نو
	چنین گفت با گیو بهرام گرد			که این ننگ را خرد نتوان شمرد
	شما را ز رنگ و نگارست گفت			مرا آنک شد نام با ننگ جفت
	گر ایدونک تازانه بازآورم			وگر سر ز گوشش بگاز آورم
	بر او رای یزدان دگرگونه بود			همان گردش بخت وارونه بود
	هرانگه که بخت اندر آید بخواب			ترا گفت دانا نیاید صواب
	بزد اسپ و آمد بران رزمگاه			درخشان شده روی گیتی ز ماه
	همی زار بگریست بر کشتگان			بران داغ دل بخت‌برگشتگان
	تن ریونیز اندران خون و خاک			شده غرق و خفتان برو چاک چاک
	همی زار بگریست بهرام شیر			که زار ای جوان سوار دلیر
	چو تو کشته اکنون چه یک مشت خاک			بزرگان بایوان تو اندر مغاک
	بران کشتگان بر یکایک بگشت			که بودند افگنده بر پهن‌دشت
	ازان نامداران یکی خسته بود			بشمشیر ازیشان بجان رسته بود
	همی بازدانست بهرام را			بنالید و پرسید زو نام را
	بدو گفت کای شیر من زنده‌ام			بر کشتگان خوار افگنده‌ام
	سه روزست تا نان و آب آرزوست			مرا بر یکی جامه خواب آرزوست
	بشد تیز بهرام تا پیش اوی			بدل مهربان و بتن خویش اوی
	برو گشت گریان و رخ را بخست			بدرید پیراهن او را ببست
	بدو گفت مندیش کز خستگیست			تبه بودن این ز نابستگیست
	چو بستم کنون سوی لشکر شوی			وزین خستگی زود بهتر شوی
	یکی تازیانه بدین رزمگاه			ز من گم شدست از پی تاج شاه
	چو آن بازیابم بیایم برت			رسانم بزودی سوی لشکرت
	وزانجا سوی قلب لشکر شتافت			همی جست تا تازیانه بیافت
	میان تل کشتگان اندرون			برآمیخته خاک بسیار و خون
	فرود آمد از باره آن برگرفت			وزانجا خروشیدن اندر گرفت
	خروش دم مادیان یافت اسپ			بجوشید برسان آذرگشسپ
	سوی مادیان روی بنهاد تفت			غمی گشت بهرام و از پس برفت
	همی شد دمان تا رسید اندروی			ز ترگ و ز خفتان پر از آب روی
	چو بگرفت هم در زمان برنشست			یکی تیغ هندی گرفته بدست
	چو بفشارد ران هیچ نگذارد پی			سوار و تن باره پرخاک و خوی
	چنان تنگدل شد بیکبارگی			که شمشیر زد بر پی بارگی
	وزان جایگه تا بدین رزمگاه			پیاده بپیمود چون باد راه
	سراسر همه دشت پرکشته دید			زمین چون گل و ارغوان کشته دید
	همی گفت کاکنون چه سازیم روی			بر این دشت بی‌بارگی راه‌جوی
	ازو سرکشان آگهی یافتند			سواری سد از قلب بشتافتند
	که او را بگیرند زان رزمگاه			برندش بر پهلوان سپاه
	کمان را بزه کرد بهرام شیر			ببارید تیر از کمان دلیر
	چو تیری یکی در کمان راندی			بپیرامنش کس کجا ماندی
	ازیشان فراوان بخست و بکشت			پیاده نپیچید و ننمود پشت
	سواران همه بازگشتند ازوی			بنزدیک پیران نهادند روی
	چو لشکر ز بهرام شد ناپدید			ز هر سو بسی تیر گرد آورید
	چو لشکر بیامد بر پهلوان			بگفتند با او سراسر گوان
	فراوان سخن رفت زان رزمساز			ز پیکار او آشکارا و راز
	بگفتند کاینت هژبر دلیر			پیاده نگردد خود از جنگ سیر
	بپرسید پیران که این مرد کیست			ازان نامداران ورانام چیست
	یکی گفت بهرام شیراوژن است			که لشکر سراسر بدو روشن است
	برویین چنین گفت پیران که خیز			که بهرام را نیست جای گریز
	مگر زنده او را بچنگ آوری			زمانه براساید از داوری
	ز لشکر کسی را که باید ببر			کجا نامدارست و پرخاشخر
	چو بشنید رویین بیامد دمان			نبودش بس اندیشه‌ی بدگمان
	بر تیر بنشست بهرام شیر			نهاده سپر بر سر و چرخ زیر
	یکی تیرباران برویین بکرد			که شد ماه تابنده چون لاژورد
	چو رویین پیران ز تیرش بخست			یلان را همه کند شد پای و دست
	بسستی بر پهلوان آمدند			پر از درد و تیره‌روان آمدند
	که هرگز چنین یک پیاده بجنگ			ز دریا ندیدیم جنگی نهنگ
	چو بشنید پیران غمی گشت سخت			بلرزید برسان برگ درخت
	نشست از بر باره‌ی تند تاز			همی رفت با او بسی رزمساز
	بیامد بدو گفت کای نامدار			پیاده چرا ساختی کارزار
	نه تو با سیاوش بتوران بدی			همانا بپرخاش و سوران بدی
	مرا با تو نان و نمک خوردن است			نشستن همان مهر پروردن است
	نباید که با این نژاد و گهر			بدین شیرمردی و چندین هنر
	ز بالا بخاک اندر آید سرت			بسوزد دل مهربان مادرت
	بیا تا بسازیم سوگند و بند			براهی که آید دلت را پسند
	ازان پس یکی با تو خویشی کنیم			چو خویشی بود رای بیشی کنیم
	پیاده تو با لشکری نامدار			نتابی مخور باتنت زینهار
	بدو گفت بهرام کای پهلوان			خردمند و بیناو روشن‌روان
	مرا حاجت از تو یکی بارگیست			وگر نه مرا جنگ یکبارگیست
	بدو گفت پیران که ای نامجوی			ندانی که این رای را نیست روی
	ترا این به آید که گفتم سخن			دلیری و بر خیره تندی مکن
	ببین تا سواران آن انجمن			نهند این چنین ننگ بر خویشتن
	که چندین تن از تخمه‌ی مهتران			ز دیهیم داران و کنداوران
	ز پیکار تو کشته و خسته شد			چنین رزم ناگاه پیوسته شد
	که جوید گذر سوی ایران کنون			مگر آنک جوشد ورا مغز و خون
	اگر نیستی رنج افراسیاب			که گردد سرش زین سخن پرشتاب
	ترا بارگی دادمی ای جوان			بدان تات بردی بر پهلوان
	برفت او و آمد ز لشکر تژاو			سواری که بودیش با شیر تاو
	ز پیران بپرسید و پیران بگفت			که بهرام را از یلان نیست جفت
	بمهرش بدادم بسی پند خوب			نمودم بدو راه و پیوند خوب
	سخن را نبد بر دلش هیچ راه			همی راه جوید بایران سپاه
	بپیران چنین گفت جنگی تژاو			که با مهر جان ترا نیست تاو
	شوم گر پیاده بچنگ آرمش			سر اندر زمان زیر سنگ آرمش
	بیامد شتابان بدان رزمگاه			کجا بود بهرام یل بی‌سپاه
	چو بهرام را دید نیزه بدست			یکی برخروشید چون پیل مست
	بدو گفت ازین لشکر نامدار			پیاده یکی مرد و چندین سوار
	بایران گرازید خواهی همی			سرت برفرازید خواهی همی
	سران را سپردی سر اندر زمان			گه آمد که بر تو سرآید زمان
	پس آنگه بفرمود کاندر نهید			بتیر و بگرز و بژوپین دهید
	برو انجمن شد یکی لشکری			هرانکس که بد از دلیران سری
	کمان را بزه کرد بهرام گرد			بتیر از هوا روشنایی ببرد
	چو تیر اسپری شد سوی نیزه گشت			چو دریای خون شد همه کوه و دشت
	چو نیزه قلم شد بگرز و بتیغ			همی خون چکانید بر تیره میغ
	چو رزمش برین گونه پیوسته شد			بتیرش دلاور بسی خسته شد
	چو بهرام یل گشت بی‌توش و تاو			پس پشت او اندر آمد تژاو
	یکی تیغ زد بر سر کتف اوی			که شیر اندر آمد ز بالا بروی
	جدا شد ز تن دست خنجرگزار			فروماند از رزم و برگشت کار
	تژاو ستمگاره را دل بسوخت			بکردار آتش رخش برفروخت
	بپیچید ازو روی پر درد و شرم			بجوش آمدش در جگر خون گرم
	چو خورشید تابنده بنمود پشت			دل گیو گشت از برادر درشت
	ببیژن چنین گفت کای رهنمای			برادر نیامد همی باز جای
	بباید شدن تا وراکار چیست			نباید که بر رفته باید گریست
	دلیران برفتند هر دو چو گرد			بدان جای پرخاش و ننگ و نبرد
	بدیدار بهرامشان بد نیاز			همی خسته و کشته جستند باز
	همه دشت پرخسته و کشته بود			جهانی بخون اندر آغشته بود
	دلیران چو بهرام را یافتند			پر از آب و خون دیده بشتافتند
	بخاک و بخون اندر افگنده خوار			فتاده ازو دست و برگشته کار
	همی ریخت آب از بر چهراوی			پر از خون دو تن دیده از مهر اوی
	چو بازآمدش هوش بگشاد چشم			تنش پر ز خون بود و دل پر ز خشم
	چنین گفت با گیو کای نامجوی			مرا چون بپوشی بتابوت روی
	تو کین برادر بخواه از تژاو			ندارد مگر گاو با شیر تاو
	مرا دید پیران ویسه نخست			که با من بدش روزگاری نشست
	همه نامداران و گردان چین			بجستند با من بغاز کین
	تن من تژاو جفاپیشه خست			نکرد ایچ یاد از نژاد و نشست
	چو بهرام گرد این سخن یاد کرد			ببارید گیو از مژه آب زرد
	بدادار دارنده سوگند خورد			بروز سپید و شب لاژورد
	که جز ترگ رومی نبیند سرم			مگر کین بهرام بازآورم
	پر از درد و پر کین بزین برنشست			یکی تیغ هندی گرفته بدست
	بدانگه که شد روی گیتی سیاه			تژاو از طلایه برآمد براه
	چو از دور گیو دلیرش بدید			عنان را بپیچید و دم درکشید
	چو دانست کز لشکر اندر گذشت			ز گردان و گردنکشان دور گشت
	سوی او بیفکند پیچان کمند			میان تژاو اندر آمد به بند
	بران اندر آورد و برگشت زود			پس آسانش از پشت زین در ربود
	بخاک اندر افگند خوار و نژند			فرود آمد و دست کردش به بند
	نشست از بر اسپ و او را کشان			پس اندر همی برد چون بیهشان
	چنین گفت با او بخواهش تژاو			که با من نماند ای دلیر ایچ تاو
	چه کردم کزین بی‌شمار انجمن			شب تیره دوزخ نمودی بمن
	بزد بر سرش تازیانه دویست			بدو گفت کین جای گفتار نیست
	ندانی همی ای بد شور بخت			که در باغ کین تازه کشتی درخت
	که بالاش با چرخ همبر بود			تنش خون خورد بار او سر بود
	شکار تو بهرام باید بجنگ			ببینی کنون زخم کام نهنگ
	چنین گفت با گیو جنگی تژاو			که تو چون عقابی و من چون چکاو
	ز بهرام بر بد نبردم گمان			نه او را بدست من آمد زمان
	که من چون رسیدم سواران چین			ورا کشته بودند بر دشت کین
	بران بد که بهرام بیجان شدست			ز دردش دل گیو پیچان شدست
	کشانش بیارد گیو دلیر			بپیش جگر خسته بهرام شیر
	بدو گفت کاینک سر بی‌وفا			مکافات سازم جفا را جفا
	سپاس از جهان‌آفرین کردگار			که چندان زمان دیدم از روزگار
	که تیره‌روان بداندیش تو			بپردازم اکنون من از پیش تو
	همی کرد خواهش بریشان تژاو			همی خواست از کشتن خویش تاو
	همی گفت ار ایدونک این کار بود			سر من بخنجر بریدن چه سود
	یکی بنده باشم روان ترا			پرستش کنم گوربان ترا
	چنین گفت با گیو بهرام شیر			که ای نامور نامدار دلیر
	گر ایدونک از وی بمن بد رسید			همان روز مرگش نباید چشید
	سر پر گناهش روان داد من			بمان تا کند در جهان یاد من
	برادر چو بهرام را خسته دید			تژاو جفا پیشه را بسته دید
	خروشید و بگرفت ریش تژاو			بریدش سر از تن بسان چکاو
	دل گیو زان پس بریشان بسوخت			روانش ز غم آتشی برفروخت
	خروشی برآورد کاندر جهان			که دید این شگفت آشکار و نهان
	که گر من کشم ور کشی پیش من			برادر بود گر کسی خویش من
	بگفت این و بهرام یل جان بداد			جهان را چنین است ساز ونهاد
	عنان بزرگی هرآنکو بجست			نخستین بباید بخون دست شست
	اگر خود کشد گر کشندش بدرد			بگرد جهان تا توانی مگرد
	خروشان بر اسپ تژاوش ببست			به بیژن سپرد آنگهی برنشست
	بیاوردش از جایگاه تژاو			بنزدیک ایران دلش پر ز تاو
	چو شد دور زان جایگاه نبرد			بکردار ایوان یکی دخمه کرد
	بیاگند مغزش بمشک و عبیر			تنش را بپوشید چینی حریر
	برآیین شاهانش بر تخت عاج			بخوابید و آویخت بر سرش تاج
	سر دخمه کردند سرخ و کبود			تو گفتی که بهرام هرگز نبود
	شد آن لشکر نامور سوگوار			ز بهرام وز گردش روزگار
	چو برزد سر از کوه تابنده شید			برآمد سر تاج روز سپید
	سپاه پراگنده گردآمدند			همی هر کسی داستانها زدند
	که چندین ز ایرانیان کشته شد			سربخت سالار برگشته شد
	چنین چیره دست ترکان بجنگ			سپه را کنون نیست جای درنگ
	بر شاه باید شدن بی‌گمان			ببینیم تا بر چه گردد زمان
	اگر شاه را دل پر از جنگ نیست			مرا و تو را جای آهنگ نیست
	پسر بی‌پدر شد پدر بی‌پسر			بشد کشته و زنده خسته جگر
	اگر جنگ فرمان دهد شهریار			بسازد یکی لشکر نامدار
	بیاییم و دلها پر از کین و جنگ			کنیم این جهان بر بداندیش تنگ
	برین رای زان مرز گشتند باز			همه دل پر از خون و جان پر گداز
	برادر ز خون برادر به درد			زبانشان ز خویشان پر از یاد کرد
	برفتند یکسر سوی کاسه رود			روانشان ازان کشتگان پر درود
	طلایه بیامد بپیش سپاه			کسی را ندید اندران جایگاه
	بپیران فرستاد زود آگهی			کز ایرانیان گشت گیتی تهی
	چو بشنید پیران هم اندر زمان			بهر سو فرستاد کارآگهان
	چو برگشتن مهتران شد درست			سپهبد روان را ز انده بشست
	بیامد بشبگیر خود با سپاه			همی گشت بر گرد آن رزمگاه
	همه کوه و هم دشت و هامون و راغ			سراپرده و خیمه بد همچو باغ
	بلشکر ببخشید خود برگرفت			ز کار جهان مانده اندر شگفت
	که روزی فرازست و روزی نشیب			گهی شاد دارد گهی با نهیب
	همان به که با جام مانیم روز			همی بگذرانیم روزی بروز
	بدان آگهی نزد افراسیاب			هیونی برافگند هنگام خواب
	سپهبد بدان آگهی شاد شد			ز تیمار و درددل آزاد شد
	همه لشکرش گشته روشن‌روان			ببستند آیین ره پهلوان
	همه جامه‌ی زینت آویختند			درم بر سر او همی ریختند
	چو آمد بنزدیکی شهر شاه			سپهبد پذیره شدش با سپاه
	برو آفرین کرد و بسیار گفت			که از پهلوانان ترا نیست جفت
	دو هفته ز ایوان افراسیاب			همی بر شد آواز چنگ و رباب
	سیم هفته پیران چنان کرد رای			که با شادمانی شود باز جای
	یکی خلعت آراست افراسیاب			که گر برشماری بگیرد شتاب
	ز دینار وز گوهر شاهوار			ز زرین کمرهای گوهرنگار
	از اسپان تازی بزرین ستام			ز شمشیر هندی بزرین نیام
	یکی تخت پرمایه از عاج و ساج			ز پیروزه مهد و ز بیجاده تاج
	پرستار چینی و رومی غلام			پر از مشک و عنبر دو پیروزه جام
	بنزدیک پیران فرستاد چیز			ازان پس بسی پندها داد نیز
	که با موبدان باش و بیدار باش			سپه را ز دشمن نگهدار باش
	نگه کن خردمند کارآگهان			بهرجای بفرست گرد جهان
	که کیخسرو امروز با خواستست			بداد و دهش گیتی آراستست
	نژاد و بزرگی و تخت و کلاه			چو شد گرد ازین بیش چیزی مخواه
	ز برگشتن دشمن ایمن مشو			زمان تا زمان آگهی خواه نو
	بجایی که رستم بود پهلوان			تو ایمن بخسپی بپیچد روان
	پذیرفت پیران همه پند اوی			که سالار او بود و پیوند اوی
	سپهدار پیران و آن انجمن			نهادند سر سوی راه ختن
	بپای آمد این داستان فرود			کنون رزم کاموس باید سرود