شاهنامه/پادشاهی بهرام بهرامیان

by فردوسی

	چو بنشست بهرام بهرامیان			ببست از پی داد و بخشش میان
	به تاجش زبرجد برافشاندند			همی نام کرمان شهش خواندند
	چنین گفت کز دادگر یک خدای			خرد بادمان بهره و داد و رای
	سرای سپنجی نماند به کس			ترا نیکوی باد فریادرس
	به نیکی گراییم و فرمان کنیم			به داد و دهش دل گروگان کنیم
	که خوبی و زشتی ز ما یادگار			بماند تو جز تخم نیکی مکار
	چو شد پادشاهیش بر چار ماه			برو زار بگریست تخت و کلاه
	زمانه برین سان همی بگذرد			پیش مردم آزور بشمرد
	می لعل پیش آور ای روزبه			چو شد سال گوینده بر شست و سه
	چو بهرام دانست کامدش مرگ			نهنگی کجا بشکرد پیل و کرگ
	جهان را به فرزند بسپرد و گفت			که با مهتران آفرین باد جفت
	بنوش و بباز و بناز و ببخش			مکن روز بر تاج و بر تخت دخش
	چو برگشت بهرام را روز و بخت			به نرسی سپرد آن زمان تاج و تخت
	چنین است و این را بی‌اندازه دان			گزاف فلک هر زمان تازه دان
	کنون کار نرسی بگویم همی			ز دل زنگ و زنگار شویم همی