رباعیهای مهستی گنجوی/رباعی شمارهٔ ۱۱۳
ظاهر
در دبستان دوش از غم و شیون خویش | میگشتم و میگریستم بر تن خویش | |||||
آمد گل سرخ و چاک زد دامن خویش | و آلود اشکم همه پیراهن خویش |
در دبستان دوش از غم و شیون خویش | میگشتم و میگریستم بر تن خویش | |||||
آمد گل سرخ و چاک زد دامن خویش | و آلود اشکم همه پیراهن خویش |