پرش به محتوا
دیوان شمس/گویم سخن شکرنباتت
| | | | | | |
| |
گویم سخن شکرنباتت |
|
یا قصه چشمه حیاتت |
|
| |
رخ بر رخ من نهی بگویم |
|
کز بهر چه شاه کرد ماتت |
|
| |
در خرمنت آتشی درانداخت |
|
کز خرمن خود دهد زکاتت |
|
| |
سرسبز کند چو تره زارت |
|
تا بازخرد ز ترهاتت |
|
| |
در آتش عشق چون خلیلی |
|
خوش باش که می‌دهد نجاتت |
|
| |
عقلت شب قدر دید و صد عید |
|
کز عشق دریده شد براتت |
|
| |
سوگند به سایه لطیفت |
|
سوگند نمی‌خورم به ذاتت |
|
| |
در ذات تو کی رسند جان‌ها |
|
چون غرقه شدند در صفاتت |
|
| |
چون جوی روان و ساجدت کرد |
|
تا پاک کند ز سیاتت |
|
| |
از هر جهتی تو را بلا داد |
|
تا بازکشد به بی‌جهاتت |
|
| |
گفتی که خمش کنم نکردی |
|
می‌خندد عشق بر ثباتت |
|
