دیوان شمس/گهی به سینه درآیی گهی ز روح برآیی
ظاهر
گهی به سینه درآیی گهی ز روح برآیی | گهی به هجر گرایی چه آفتی چه بلایی | |||||
گهی جمال بتانی گهی ز بت شکنانی | گهی نه این و نه آنی چه آفتی چه بلایی | |||||
بشر به پای دویده ملک به پر بپریده | به غیر عجز ندیده چه آفتی چه بلایی | |||||
چو پر و پاش نماند چو او ز هر دو بماند | تو را به فقر بداند چه آفتی چه بلایی | |||||
مثال لذت مستی میان چشم نشستی | طریق فهم ببستی چه آفتی چه بلایی | |||||
در آن دلی که گزیدی خیال وار دویدی | بگفتی و بشنیدی چه آفتی چه بلایی | |||||
چه دولتی ز چه سودی چه آتشی و چه دودی | چه مجمری و چه عودی چه آفتی چه بلایی | |||||
غم تو دامن جانی کشید جانب کانی | به سوی گنج نهانی چه آفتی چه بلایی | |||||
چه سوی گنج کشیدش ز جمله خلق بریدش | دگر کسی بندیدش چه آفتی چه بلایی | |||||
چه راحتی و چه روحی چه کشتیی و چه نوحی | چه نعمتی چه فتوحی چه آفتی چه بلایی | |||||
بگفتمت چه کس است این بگفتیم هوس است این | خمش خمش که بس است این چه آفتی چه بلایی | |||||
هوس چه باشد ای جان مرا مخند و مرنجان | رهم نما و بگنجان چه آفتی چه بلایی | |||||
تو عشق جمله جهانی ولی ز جمله نهانی | نهان و عین چو جانی چه آفتی چه بلایی | |||||
مرا چو دیک بجوشی مگو خمش چه خروشی | چه جای صبر و خموشی چه آفتی چه بلایی | |||||
بجوش دیک دلم را بسوز آب و گلم را | بدر خط و سجلم را چه آفتی چه بلایی | |||||
بسوز تا که برویم حدیث سوز بگویم | به عود ماند خویم چه آفتی چه بلایی | |||||
دگر مگوی پیامش رسید نوبت جامش | ز جام ساز ختامش چه آفتی چه بلایی |