دیوان شمس/گشته‌ست طپان جانم ای جان و جهان برگو

از ویکی‌نبشته
دیوان شمس (غزلیات) از مولوی
(گشته‌ست طپان جانم ای جان و جهان برگو)
  گشته‌ست طپان جانم ای جان و جهان برگو هین سلسله درجنبان ای ساقی جان برگو  
  سلطان خوشان آمد و آن شاه نشان آمد تا چند کشی گوشم ای گوش کشان برگو  
  سری است سمندر را ز آتش بنمی سوزد جانی است قلندر را نادرتر از آن برگو  
  بنگر حشر مستان از دست بنه دستان با رطل گران پیش آ با ضرب گران برگو  
  زان غمزه چون تیرش و ابروی کمان گیرش اسرار سلحشوری با تیر و کمان برگو  
  برگو هله جان برگو پیش همگان برگو و آن نکته که می‌دانی با او پنهان برگو  
  از جام رحیق او مست است عشیق او پیغام عقیق او ای گوهر کان برگو  
  من بی‌زبر و زیرم در پنجه آن شیرم ز احوال جهان سیرم ز احوال فلان برگو  
  زیر است نوای غم و اندرخور شادی بم یک لحظه چنین برگو یک لحظه چنان برگو  
  خورشید معینت شد اقبال قرینت شد مقصود یقینت شد بی‌شک و گمان برگو  
  چون بگذری ای عارف زین آب و گل ناشف زان سو مثل هاتف بی‌نام و نشان برگو  
  در عالم جان جا کن در غیب تماشا کن رویی به روان‌ها کن زین گرم روان برگو  
  من بیخود و سرمستم اینک سر خم بستم ای شاه زبردستم بی‌کام و دهان برگو