دیوان شمس/گر نرگس خون خوارش دربند امانستی
ظاهر
گر نرگس خون خوارش دربند امانستی | هم زهر شکر گشتی هم گرگ شبانستی | |||||
هم دور قمر یارا چون بنده بدی ما را | هم ساغر سلطانی اندر دورانستی | |||||
هم کوه بدان سختی چون شیره و شیرستی | هم بحر بدان تلخی آب حیوانستی | |||||
از طلعت مستورش بر خلق زدی نورش | هم نرگس مخمورش بر ما نگرانستی | |||||
با هیچ دل مست او تقصیر نکردهست او | پس چیست ز ناشکری تشنیع چنانستی | |||||
وصلش به میان آید از لطف و کرم لیکن | کفو کمر وصلش ای کاش میانستی | |||||
صورتگر بیصورت گر ز آنک عیان بودی | در مردن این صورت کس را چه زیانستی | |||||
راه نظر ار بودی بیرهزن پنهانی | با هر مژه و ابرو کی تیر و کمانستی | |||||
بربند دهان زیرا دریا خمشی خواهد | ور نی دهن ماهی پرگفت و زیانستی |