دیوان شمس/گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم
ظاهر
گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم | ور لبش جور کند از بن دندان بکشم | |||||
ور بسوزد دل مسکین مرا همچو سپند | پای کوبان شوم و سوز سپندان بکشم | |||||
گر سر زلف چو چوگانش مرا دور کند | همچنین سجده کنان تا بن میدان بکشم | |||||
لعل در کوه بود گوهر در قلزم تلخ | از پی لعل و گهر این بخورم آن بکشم | |||||
این نبودهست و نباشد که من از طنز و گزاف | گهر از ره ببرم لعل بدخشان بکشم | |||||
رخم از خون جگر صدره اطلس پوشید | چه شود گر ز خطا خلعت سلطان بکشم | |||||
من چو در سایه آن زلف پریشان جمعم | لازمم نیست که من راه پریشان بکشم | |||||
همرهانم همه رفتند سوی رهزن دل | بگشایید رهم تا سوی ایشان بکشم | |||||
گر کسی قصه کند بارکشی مجنونی | از درون نعره زند دل که دو چندان بکشم | |||||
ور به زندان بردم یوسف من بیگنهی | همچو یوسف بروم وحشت زندان بکشم | |||||
گر دلم سر کشد از درد تو جان سیر شود | جان و دل تا برود بیدل و بیجان بکشم | |||||
شور و شر در دو جهان افتد از عنبر و مشک | چونک من دامن مشکین تو پنهان بکشم |