| | | | | | |
| |
گر سران را بی‌سری درواستی |
|
سرنگونان را سری درواستی |
|
| |
از برای شرح آتش‌های غم |
|
یا زبانی یا دلی برجاستی |
|
| |
یا شعاعی زان رخ مهتاب او |
|
در شب تاریک غم با ماستی |
|
| |
یا کسی دیگر برای همدمی |
|
هم از آن رو بی‌سر و بی‌پاستی |
|
| |
گر اثر بودی از آن مه بر زمین |
|
ناله‌ها از آسمان برخاستی |
|
| |
ور نه دست غیر تستی بر دهان |
|
راست و چپ بی‌این دهان غوغاستی |
|
| |
گر از آن در پرتوی بر دل زدی |
|
یا به دریا یا خود او دریاستی |
|
| |
ور نه غیرت خاک زد در چشم دل |
|
چشمه چشمه سوی دریاهاستی |
|
| |
نیست پروای دو عالم عشق را |
|
ور نه ز الا هر دو عالم لاستی |
|
| |
عشق را خود خاک باشی آرزو است |
|
ور نه عاشق بر سر جوزاستی |
|
| |
تا چو برف این هر دو عالم در گداز |
|
ز آتش عشق جحیم آساستی |
|
| |
اژدهای عشق خوردی جمله را |
|
گر عصا در پنجه موساستی |
|
| |
لقمه‌ای کردی دو عالم را چنانک |
|
پیش جوع کلب نان یکتاستی |
|
| |
پیش شمس الدین تبریز آمدی |
|
تا تجلی‌هاش مستوفاستی |
|
