دیوان شمس/گر روشنی تو یارا یا خود سیه ضمیری
ظاهر
گر روشنی تو یارا یا خود سیه ضمیری | در هر دو حال خود را از یار وانگیری | |||||
پا واگرفتن تو هر دو ز حال کفر است | صد کفر بیش باشد در عاشقان نفیری | |||||
پاکت شود پلیدی چون از صنم بریدی | گردد پلید پاکی چون غرقه در غدیری | |||||
دنبال شیر گیری کی بیکباب مانی | کی بینوا نشینی چون صاحب امیری | |||||
بگذار سر بد را پنهان مکن تو خود را | در زیرکی چو مویی پیدا میان شیری | |||||
خوردی تو زهر و گفتی حق را از این چه نقصان | حق بینیاز باشد وز زهر تو بمیری | |||||
زیر درخت خرما انداز همچو مریم | گر کاهلی به غایت ور نیز سست پیری | |||||
از سایههای خرما شیرین شوی چو خرما | وز پختگی خرما تو پختگی پذیری |