| | | | | | |
| |
کی باشد کاین قفص چمن گردد |
|
و اندرخور گام و کام من گردد |
|
| |
این زهر کشنده انگبین بخشد |
|
وین خار خلنده یاسمن گردد |
|
| |
آن ماه دو هفته در کنار آید |
|
وز غصه حسود ممتحن گردد |
|
| |
آن یوسف مصر الصلا گوید |
|
یعقوب قرین پیرهن گردد |
|
| |
بر ما خورشید سایه اندازد |
|
وان شمع مقیم این لگن گردد |
|
| |
آن چنگ نشاط ساز نو یابد |
|
وین گوش حریف تن تنن گردد |
|
| |
در خرمن ماه سنبله کوبیم |
|
چون نور سهیل در یمن گردد |
|
| |
خم‌های شراب عشق برجوشد |
|
هنگام کباب و بابزن گردد |
|
| |
سیمرغ هوای ما ز قاف آید |
|
دام شبلی و بوالحسن گردد |
|
| |
هر ذره مثال آفتاب آید |
|
هر قطره به موهبت عدن گردد |
|
| |
هر بره ز گرگ شیر آشامد |
|
هر پیل انیس کرگدن گردد |
|
| |
ز انبوهی دلبران و مه رویان |
|
هر گوشه شهر ما ختن گردد |
|
| |
هر عاشق بی‌مراد سرگشته |
|
مستغرق عشق باختن گردد |
|
| |
چون قالب مرده جان نو یابد |
|
فارغ ز لفافه و کفن گردد |
|
| |
آن عقل فضول در جنون آید |
|
هوش از بن گوش مرتهن گردد |
|
| |
جان و دل صد هزار دیوانه |
|
از بوسه یار خوش دهن گردد |
|
| |
آن روز که جان جمله مخموران |
|
ساقی هزار انجمن گردد |
|
| |
وان کس که سبال می‌زدی بر عشق |
|
در عشق شهیر مرد و زن گردد |
|
| |
در چاه فراق هر کی افتاده‌ست |
|
ره یابد و همره رسن گردد |
|
| |
باقیش مگو درون دل می‌دار |
|
آن به که سخن در آن وطن گردد |
|
