دیوان شمس/چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم
ظاهر
چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم | نه شبم نه شبپرستم که حدیث خواب گویم | |||||
چو رسول آفتابم به طریق ترجمانی | پنهان از او بپرسم به شما جواب گویم | |||||
به قدم چو آفتابم به خرابهها بتابم | بگریزم از عمارت سخن خراب گویم | |||||
به سر درخت مانم که ز اصل دور گشتم | به میانه قشورم همه از لباب گویم | |||||
من اگر چه سیب شیبم ز درخت بس بلندم | من اگر خراب و مستم سخن صواب گویم | |||||
چو دلم ز خاک کویش بکشیده است بویش | خجلم ز خاک کویش که حدیث آب گویم | |||||
بگشا نقاب از رخ که رخ تو است فرخ | تو روا مبین که با تو ز پس نقاب گویم | |||||
چو دلت چو سنگ باشد پر از آتشم چو آهن | تو چو لطف شیشه گیری قدح و شراب گویم | |||||
ز جبین زعفرانی کر و فر لاله گویم | به دو چشم ناودانی صفت سحاب گویم | |||||
چو ز آفتاب زادم به خدا که کیقبادم | نه به شب طلوع سازم نه ز ماهتاب گویم | |||||
اگرم حسود پرسد دل من ز شکر ترسد | به شکایت اندرآیم غم اضطراب گویم | |||||
بر رافضی چگونه ز بنی قحافه لافم | بر خارجی چگونه غم بوتراب گویم | |||||
چو رباب از او بنالد چو کمانچه رو درافتم | چو خطیب خطبه خواند من از آن خطاب گویم | |||||
به زبان خموش کردم که دل کباب دارم | دل تو بسوزد ار من ز دل کباب گویم |