دیوان شمس/چو صبحدم خندیدی در بلا بندیدی
| چو صبحدم خندیدی در بلا بندیدی | چو صیقلی غم‌ها را ز آینه رندیدی | |||||
| چه جامه‌ها دردادی چه خرقه‌ها دزدیدی | چه گوش‌ها بگرفتی به عیش دان بکشیدی | |||||
| چه شعله‌ها برکردی چه دیک‌ها بپزیدی | چه جس‌ها بگرفتی چه راه‌ها پرسیدی | |||||
| ز عقل کل بگذشتی برون دل بدمیدی | گشاد گلشن و باغی چو سرو تر نازیدی | |||||
| اگر چه خود سرمستی دهان چرا بربستی | قلم چرا بشکستی ورق چرا بدریدی | |||||
| چه شاخه‌ها افشاندی چه میوه‌ها برچیدی | ترش چرا بنشستی چه طالب تهدیدی | |||||