دیوان شمس/چو سرمست منی ای جان ز درد سر چه غم داری
ظاهر
چو سرمست منی ای جان ز درد سر چه غم داری | چو آهوی منی ای جان ز شیر نر چه غم داری | |||||
چو مه روی تو من باشم ز سال و مه چه اندیشی | چو شور و شوق من هستت ز شور و شر چه غم داری | |||||
چو کان نیشکر گشتی ترش رو از چه میباشی | براق عشق رامت شد ز مرگ خر چه غم داری | |||||
چو من با تو چنین گرمم چه آه سرد میآری | چو بر بام فلک رفتی ز خشک و تر چه غم داری | |||||
خوش آوازی من دیدی دواسازی من دیدی | رسن بازی من دیدی از این چنبر چه غم داری | |||||
بر این صورت چه میچفسی ز بیمعنی چه میترسی | چو گوهر در بغل داری ز بیگوهر چه غم داری | |||||
ایا یوسف ز دست تو کی بگریزد ز شست تو | همه مصرند مست تو ز کور و کر چه غم داری | |||||
چو با دل یار غاری تو چراغ چار یاری تو | فقیر ذوالفقاری تو از آن خنجر چه غم داری | |||||
گرفتی باغ و برها را همیخور آن شکرها را | اگر بستند درها را ز بند در چه غم داری | |||||
چو مد و جر خود دیدی چو بال و پر خود دیدی | چو کر و فر خود دیدی ز هر بیفر چه غم داری | |||||
ایا ای جان جان جان پناه جان مهمانان | ایا سلطان سلطانان تو از سنجر چه غم داری | |||||
خمش کن همچو ماهی تو در آن دریای خوش دررو | چو اندر قعر دریایی تو از آذر چه غم داری |