دیوان شمس/چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد

by مولوی

	چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد			چه بسی نعره مستان که ز گلزار برآمد
	ز رخ ماه خصالش ز لطیفی وصالش			همه را بخت فزون شد همه را کار برآمد
	ز دو صد روضه رضوان ز دو صد چشمه حیوان			دو هزاران گل خندان ز دل خار برآمد
	غم چون دزد که در دل همه شب دارد منزل			به کف شحنه وصلش به سر دار برآمد
	ز پس ظلم رسیده همه امید بریده			مثل دولت تابان دل بیدار برآمد
	تن و جان از پس پیری ز وصالش چه جوان شد			همه را بعد کسادی چه خریدار برآمد
	چو صلاح دل و دین را همه دیدیت بگویید			که چه خورشید عجایب که ز اسرار برآمد