دیوان شمس/چو بی‌گاه است و باران خانه خانه
| چو بی‌گاه است و باران خانه خانه | صلای جمله یاران خانه خانه | |||||
| چو جغدان چند این محروم بودن | به گرداگرد ویران خانه خانه | |||||
| ایا اصحاب روشن دل شتابید | به کوری جمله کوران خانه خانه | |||||
| ایا ای عاقل هشیار پرغم | دل ما را مشوران خانه خانه | |||||
| به نقش دیو چند این عشقبازی | لقبشان کرده حوران خانه خانه | |||||
| بدیدی دانه و خرمن ندیدی | بدین حالند موران خانه خانه | |||||
| مکن چون و چرا بگذار یارا | چرا را با ستوران خانه خانه | |||||
| در آن خانه سماع ختنه سور است | ولیکن با طهوران خانه خانه | |||||
| بنا کرده‌ست شمس الدین تبریز | برای جمع عوران خانه خانه | |||||