دیوان شمس/چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند
ظاهر
چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند | جز پادشه بیچون قدر تو کجا داند | |||||
عالم ز تو پرنورست ای دلبر دور از تو | حق تو زمین داند یا چرخ سما داند | |||||
این پرده نیلی را بادیست که جنباند | این باد هوایی نی بادی که خدا داند | |||||
خرقه غم و شادی را دانی که که میدوزد | وین خرقه ز دوزنده خود را چه جدا داند | |||||
اندر دل آیینه دانی که چه میتابد | داند چه خیالست آن آن کس که صفا داند | |||||
شقه علم عالم هر چند که میرقصد | چشم تو علم بیند جان تو هوا داند | |||||
وان کس که هوا را هم داند که چه بیچارست | جز حضرت الاالله باقی همه لا داند | |||||
شمس الحق تبریزی این مکر که حق دارد | بی مهره تو جانم کی نرد دغا داند |