دیوان شمس/چه خیره مینگری در رخ من ای برنا
ظاهر
چه خیره مینگری در رخ من ای برنا | مگر که در رخمست آیتی از آن سودا | |||||
مگر که بر رخ من داغ عشق میبینی | میان داغ نبشته که نحن نزلنا | |||||
هزار مشک همیخواهم و هزار شکم | که آب خضر لذیذست و من در استسقا | |||||
وفا چه میطلبی از کسی که بیدل شد | چو دل برفت برفت از پیش وفا و جفا | |||||
به حق این دل ویران و حسن معمورت | خوش است گنج خیالت در این خرابه ما | |||||
غریو و ناله جانها ز سوی بیسویی | مرا ز خواب جهانید دوش وقت دعا | |||||
ز ناله گویم یا از جمال ناله کنان | ز ناله گوش پرست از جمالش آن عینا | |||||
قرار نیست زمانی تو را برادر من | ببین که میکشدت هر طرف تقاضاها | |||||
مثال گویی اندر میان صد چوگان | دوانه تا سر میدان و گه ز سر تا پا | |||||
کجاست نیت شاه و کجاست نیت گوی | کجاست قامت یار و کجاست بانگ صلا | |||||
ز جوش شوق تو من همچو بحر غریدم | بگو تو ای شه دانا و گوهر دریا گویا |