دیوان شمس/چه جمال جان فزایی که میان جان مایی
ظاهر
چه جمال جان فزایی که میان جان مایی | تو به جان چه مینمایی تو چنین شکر چرایی | |||||
چو بدان تو راه یابی چو هزار مه بتابی | تو چه آتش و چه آبی تو چنین شکر چرایی | |||||
غم عشق تو پیاده شده قلعهها گشاده | به سپاه نور ساده تو چنین شکر چرایی | |||||
همه زنگ را شکسته شده دست جمله بسته | شه چین بس خجسته تو چنین شکر چرایی | |||||
تو چراغ طور سینا تو هزار بحر و مینا | بجز از تو جان مبینا تو چنین شکر چرایی | |||||
تو برسته از فزونی ز قیاسها برونی | به دو چشم مست خونی تو چنین شکر چرایی | |||||
به دلم چه آذر آمد چو خیال تو درآمد | دو جهان به هم برآمد تو چنین شکر چرایی | |||||
تو در آن دو رخ چه داری که فکندی از عیاری | دو هزار بیقراری تو چنین شکر چرایی | |||||
چو بدان لطیف خنده همه را بکرده بنده | ز دم تو مرده زنده تو چنین شکر چرایی | |||||
چو صفات حسن ایزد عرقت به بحر ریزد | دو هزار موج خیزد تو چنین شکر چرایی | |||||
چو دو زلف توست طوقم ز شراب توست شوقم | بنگر که در چه ذوقم تو چنین شکر چرایی | |||||
ز گلت سمن فنا شد همه مکر و فن فنا شد | من و صد چو من فنا شد تو چنین شکر چرایی |