| | | | | | |
| |
چند نهان داری آن خنده را |
|
آن مه تابنده فرخنده را |
|
| |
بنده کند روی تو صد شاه را |
|
شاه کند خنده تو بنده را |
|
| |
خنده بیاموز گل سرخ را |
|
جلوه کن آن دولت پاینده را |
|
| |
بسته بدانست در آسمان |
|
تا بکشد چون تو گشاینده را |
|
| |
دیده قطار شترهای مست |
|
منتظرانند کشاننده را |
|
| |
زلف برافشان و در آن حلقه کش |
|
حلق دو صد حلقه رباینده را |
|
| |
روز وصالست و صنم حاضرست |
|
هیچ مپا مدت آینده را |
|
| |
عاشق زخمست دف سخت رو |
|
میل لبست آن نی نالنده را |
|
| |
بر رخ دف چند طپانچه بزن |
|
دم ده آن نای سگالنده را |
|
| |
ور به طمع ناله برآرد رباب |
|
خوش بگشا آن کف بخشنده را |
|
| |
عیب مکن گر غزل ابتر بماند |
|
نیست وفا خاطر پرنده را |
|
