| | | | | | |
| |
چند از این راه نو روزگار |
|
پرده آن یار قدیمی بیار |
|
| |
آتش فرعون بکش ز آب بحر |
|
مفرش نمرود به آتش سپار |
|
| |
چرخ فلک را به خدایی مگیر |
|
انجم و مه را مشناس اختیار |
|
| |
شمس و شموسی که سرآخر شدست |
|
چون خر لنگست در آن مستدار |
|
| |
باد چو راکع شد و خود را شناخت |
|
نیست در آخر چو خسان بی‌مدار |
|
| |
چشم در آن باد نهادست خس |
|
کو کشدش جانب هر دشت و غار |
|
| |
خیره در آن آب بماندست سنگ |
|
کوش بغلطاند در سیل بار |
|
| |
گر بد و نیکیم تو از ما مگیر |
|
ما همه چنگیم و دل ما چو تار |
|
| |
گاه یکی نغمه تر می‌نواز |
|
گاه ز تر بگذر و رو خشک آر |
|
| |
گر ننوازی دل این چنگ را |
|
بس بود اینش که نهی برکنار |
|
| |
نور علی نور چو بنوازیش |
|
باده خوش و خاصه به فصل بهار |
|
| |
در کف عشقست مهار همه |
|
اشتر مستیم در این زیر بار |
|
| |
گاه چو شیری متمثل شود |
|
تا برمد خلق از او چون شکار |
|
| |
گاه چو آبی متشکل شود |
|
خلق رود تشنه بدو جان سپار |
|
