دیوان شمس/چمنی که تا قیامت گل او به بار بادا
ظاهر
چمنی که تا قیامت گل او به بار بادا | صنمی که بر جمالش دو جهان نثار بادا | |||||
ز بگاه میر خوبان به شکار میخرامد | که به تیر غمزه او دل ما شکار بادا | |||||
به دو چشم من ز چشمش چه پیامهاست هر دم | که دو چشم از پیامش خوش و پرخمار بادا | |||||
در زاهدی شکستم به دعا نمود نفرین | که برو که روزگارت همه بیقرار بادا | |||||
نه قرار ماند و نی دل به دعای او ز یاری | که به خون ماست تشنه که خداش یار بادا | |||||
تن ما به ماه ماند که ز عشق میگدازد | دل ما چو چنگ زهره که گسسته تار بادا | |||||
به گداز ماه منگر به گسستگی زهره | تو حلاوت غمش بین که یکش هزار بادا | |||||
چه عروسیست در جان که جهان ز عکس رویش | چو دو دست نوعروسان تر و پرنگار بادا | |||||
به عذار جسم منگر که بپوسد و بریزد | به عذار جان نگر که خوش و خوش عذار بادا | |||||
تن تیره همچو زاغی و جهان تن زمستان | که به رغم این دو ناخوش ابدا بهار بادا | |||||
که قوام این دو ناخوش به چهار عنصر آمد | که قوام بندگانت بجز این چهار بادا |