| | | | | | |
| |
پیرهن یوسف و بو می‌رسد |
|
در پی این هر دو خود او می‌رسد |
|
| |
بوی می لعل بشارت دهد |
|
کز پی من جام و کدو می‌رسد |
|
| |
نفس اناالحق تو منصور گشت |
|
نور حقش توی به تو می‌رسد |
|
| |
نیست زیان هیچ ز سنگ آب را |
|
سنگ بلاها به سبو می‌رسد |
|
| |
آب حیاتست ورای ضمیر |
|
جوی بکن کب به جو می‌رسد |
|
| |
آب بزن بر حسد آتشین |
|
باد در این خاک از او می‌رسد |
|
| |
عشق و خرد خانه درون جنگیند |
|
عربده هر لحظه به کو می‌رسد |
|
| |
هر چه دهد عاشق از رخت و بخت |
|
عاقبت آن جمله بدو می‌رسد |
|
| |
گر چه بسی برد ز شوهر عروس |
|
او و جهازش نه به شو می‌رسد |
|
| |
مایده‌ای خواستی از آسمان |
|
خیز ز خود دست بشو می‌رسد |
|
| |
مژده ده ای عشق که از شمس دین |
|
از تبریز آیت نو می‌رسد |
|
