دیوان شمس/پریشان باد پیوسته دل از زلف پریشانش
ظاهر
پریشان باد پیوسته دل از زلف پریشانش | وگر برناورم فردا سر خویش از گریبانش | |||||
الا ای شحنه خوبی ز لعل تو بسی گوهر | بدزدیدست جان من برنجانش برنجانش | |||||
گر ایمان آورد جانی به غیر کافر زلفت | بزن از آتش شوقت تو اندر کفر و ایمانش | |||||
پریشان باد زلف او که تا پنهان شود رویش | که تا تنها مرا باشد پریشانی ز پنهانش | |||||
منم در عشق بیبرگی که اندر باغ عشق او | چو گل پاره کنم جامه ز سودای گلستانش | |||||
در آن گلهای رخسارش همیغلطید روزی دل | بگفتم چیست این گفتا همیغلطم در احسانش | |||||
یکی خطی نویسم من ز حال خود بر آن عارض | که تا برخواند آن عارض که استادست خط خوانش | |||||
ولیکن سخت میترسم از آن زلف سیه کاوش | که بس دل در رسن بستست آن هندو ز بهتانش | |||||
به چاه آن ذقن بنگر مترس ای دل ز افتادن | که هر دل کان رسن بیند چنان چاهست زندانش |