دیوان شمس/وقت آمد توبه را شکستن
| وقت آمد توبه را شکستن | وز دام هزار توبه جستن | |||||
| دست دل و جان‌ها گشادن | دست غم را ز پس ببستن | |||||
| معشوقه روح را بدیدن | لعل لب او به بوسه خستن | |||||
| در آب حیات غسل کردن | در وی تن خویش را بشستن | |||||
| برخاست قیامت وصالش | تا کی به امید درنشستن | |||||
| گر بسکلد آن نگار بنگر | صد پیوست است در آن سکستن | |||||
| مخدومی شمس دین تبریز | ای جان تو رمیده‌ای ز بستن | |||||