دیوان شمس/هوسی است در سر من که سر بشر ندارم

by مولوی

	هوسی است در سر من که سر بشر ندارم			من از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم
	دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی			من از او بجز جمالش طمعی دگر ندارم
	کمر و کلاه عشقش به دو کون مر مرا بس			چه شد ار کله بیفتد چه غم ار کمر ندارم
	سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی			که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم
	سفری فتاد جان را به ولایت معانی			که سپهر و ماه گوید که چنین سفر ندارم
	ز فراق جان من گر ز دو دیده در فشاند			تو گمان مبر که از وی دل پرگهر ندارم
	چه شکرفروش دارم که به من شکر فروشد			که نگفت عذر روزی که برو شکر ندارم
	بنمودمی نشانی ز جمال او ولیکن			دو جهان به هم برآید سر شور و شر ندارم
	تبریز عهد کردم که چو شمس دین بیاید			بنهم به شکر این سر که به غیر سر ندارم