دیوان شمس/هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند
ظاهر
هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند | دلتان به چرخ پرد چو بدن گران نماند | |||||
دل و جان به آب حکمت ز غبارها بشویید | هله تا دو چشم حسرت سوی خاکدان نماند | |||||
نه که هر چه در جهانست نه که عشق جان آنست | جز عشق هر چه بینی همه جاودان نماند | |||||
عدم تو همچو مشرق اجل تو همچو مغرب | سوی آسمان دیگر که به آسمان نماند | |||||
ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان | پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند | |||||
تو مبین جهان ز بیرون که جهان درون دیدهست | چو دو دیده را ببستی ز جهان جهان نماند | |||||
دل تو مثال بامست و حواس ناودانها | تو ز بام آب میخور که چو ناودان نماند | |||||
تو ز لوح دل فروخوان به تمامی این غزل را | منگر تو در زبانم که لب و زبان نماند | |||||
تن آدمی کمان و نفس و سخن چو تیرش | چو برفت تیر و ترکش عمل کمان نماند |