دیوان شمس/هله ای آنک بخوردی سحری باده که نوشت

by مولوی

	هله ای آنک بخوردی سحری باده که نوشت			هله پیش آ که بگویم سخن راز به گوشت
	می روح آمد نادر رو از آن هم بچش آخر			که به یک جرعه بپرد همه طراری و هوشت
	چو از این هوش برستی به مساقات و به مستی			دهدت صد هش دیگر کرم باده فروشت
	چو در اسرار درآیی کندت روح سقایی			به فلک غلغله افتد ز هیاهوی و خروشت
	بستان باده دیگر جز از آن احمر و اصفر			کندت خواجه معنی برهاند ز نقوشت
	دهد آن کان ملاحت قدحی وقت صباحت			به از آن صد قدح می که بخوردی شب دوشت
	تو اگرهای نگویی و اگر هوی نگویی			همه اموات و جمادات بجوشند ز جوشت
	چو در آن حلقه بگنجی زبر معدن و گنجی			هوس کسب بیفتد ز دل مکسبه کوشت
	تو که از شر اعادی به دو صد چاه فتادی			برهانید به آخر کرم مظلمه پوشت
	همه آهنگ لقا کن خمش و صید رها کن			به خموشیت میسر شود این صید وحوشت
	تو دهان را چو ببندی خمشی را بپسندی			کشش و جذب ندیمان نگذارند خموشت