دیوان شمس/هست مستی که مرا جانب میخانه برد
ظاهر
هست مستی که مرا جانب میخانه برد | جانب ساقی گلچهره دردانه برد | |||||
هست مستی که کشد گوش مرا یارانه | از چنین صف نعالم سوی پیشانه برد | |||||
نعل آنست که بوسه گه او خاک بود | لعل آنست که سوی می و پیمانه برد | |||||
جان سپاریم بدان باده جان دست نهیم | پیشتر زانک خردمان سوی افسانه برد | |||||
شاخ شاخست دل از رنگ سر زلف خوشش | تا چرا بند چنان موسی سر شانه برد |