دیوان شمس/هر زمان لطفت همی در پی رسد
| هر زمان لطفت همی در پی رسد | ور نه کس را این تقاضا کی رسد | |||||
| مست عشقم دار دایم بی‌خمار | من نخواهم مستیی کز می‌رسد | |||||
| ما نیستانیم و عشقش آتشیست | منتظر کان آتش اندر نی رسد | |||||
| این نیستان آب ز آتش می‌خورد | تازه گردد ز آتشی کز وی رسد | |||||
| تا ابد از دوست سبز و تازه‌ایم | او بهاری نیست کو را دی رسد | |||||
| لا شویم از کل شیی هالک | چون هلاک و آفت اندر شیء رسد | |||||
| هر کی او ناچیز شد او چیز شد | هر کی مرد از کبر او در حی رسد | |||||