دیوان شمس/هر روز بامداد طلبکار ما تویی
ظاهر
هر روز بامداد طلبکار ما تویی | ما خوابناک و دولت بیدار ما تویی | |||||
هر روز زان برآری ما را ز کسب و کار | زیرا دکان و مکسبه و کار ما تویی | |||||
دکان چرا رویم که کان و دکان تویی | بازار چون رویم که بازار ما تویی | |||||
زان دلخوشیم و شاد که جان بخش ما تویی | زان سرخوشیم و مست که دستار ما تویی | |||||
ما خمره کی نهیم پر از سیم چون بخیل | ما خمره بشکنیم چو خمار ما تویی | |||||
طوطی غذا شدیم که تو کان شکری | بلبل نوا شدیم که گلزار ما تویی | |||||
زان همچو گلشنیم که داری تو صد بهار | زان سینه روشنیم که دلدار ما تویی | |||||
در بحر تو ز کشتی بیدست و پاتریم | آواز و رقص و جنبش و رفتار ما تویی | |||||
هر چاره گر که هست نه سرمایه دار توست | از جمله چاره باشد ناچار ما تویی | |||||
دل را هر آنچ بود از آنها دلش گرفت | تا گفتهای به دل که گرفتار ما تویی | |||||
گه گه گمان بریم که این جمله فعل ماست | این هم ز توست مایه پندار ما تویی | |||||
چیزی نمیکشیم که ما را تو میکشی | چیزی نمیخریم خریدار ما تویی | |||||
از گفت توبه کردم ای شه گواه باش | بی گفت و ناله عالم اسرار ما تویی | |||||
ای شمس حق مفخر تبریز شمس دین | خود آفتاب گنبد دوار ما تویی |