| | | | | | |
| |
هر دلی را گر سوی گلزار جانان خاستی |
|
در دل هر خار غم گلزار جان افزاستی |
|
| |
گر نه جوشاجوش غیرت کف برون انداختی |
|
نقش بند جان آتش رنگ او با ماستی |
|
| |
ور نبودی پرده دار برق سوزان ماه را |
|
این زمین خاک همچون آسمان درواستی |
|
| |
در ره معشوق جان گر پا و پر کار آمدی |
|
ذره ذره در طریقش باپر و باپاستی |
|
| |
دیده نامحرمان گردیده بودی عشق را |
|
خود طناب خیمه‌های جمله بر دریاستی |
|
| |
گر نه خون آمیز بودی آب چشم عاشقان |
|
بر سر هر آب چشمی نقش آن میناستی |
|
| |
روز و شب گر دیده بودی آتش عشق مرا |
|
گرم رو بودی زمانه دی ز من فرداستی |
|
| |
خاک باشی خواهد آن معشوق ما ور نی از او |
|
جای هر عاشق ورای گنبد خضراستی |
|
| |
حسن شمس الدین تبریزی برافکندی نقاب |
|
گر نه اندر پیش او فراش لا لالاستی |
|
