دیوان شمس/می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن

از ویکی‌نبشته
دیوان شمس (غزلیات) از مولوی
(می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن)
  می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن برکنده‌ای به خشم دل از یار مهربان  
  از آفتاب روی تو چون شکل خشم تافت پشتم خم است و سینه کبودم چو آسمان  
  زان تیرهای غمزه خشمین که می‌زنی صد قامت چو تیر خمیده‌ست چون کمان  
  از پرسشم ز خشم لب لعل بسته‌ای جان ماندم ز غصه این یا دل و زبان  
  لطف تو نردبان بده بر بام دولتی ای لطف واگرفته و بشکسته نردبان  
  این لابه ام به ذات خدا نیست بهر جان ای هر دمی خیال تو صد جان جان جان  
  یاد آر دلبرا که ز من خواستی شبی نقشی ز جان خون شده من دادمت نشان  
  جانا به حق آن شب کان زلف جعد را در گردنم درافکن و سرمست می‌کشان  
  تا جان باسعادت غلطان همی‌رود چوگان دو زلف و گوی دل و دشت لامکان  
  کرسی عدل نه تو به تبریز شمس دین تا عرش نور گیرد و حیران شود جهان