دیوان شمس/مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد

by مولوی

	مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد			که بی‌عنایت جان باغ چون لحد باشد
	چه ریشه برکنی از غصه و پشیمانی			چو ریش عقل تو در دست کالبد باشد
	بکن مجاهده با نفس و جنگ ریشاریش			که صلح را ز چنین جنگ‌ها مدد باشد
	وگر گریز کنی همچو آهو از کف شیر			ز تو گریزد آن ماه بر اسد باشد
	نه گوش تو سخن یار مهربان شنود			نه پیش چشم تو دلدار سروقد باشد
	نشین به کشتی روح و بگیر دامن نوح			به بحر عشق که هر لحظه جزر و مد باشد
	گذر ز ناز و ملولی که ناز آن تو نیست			که آن وظیفه آن یار ماه خد باشد
	چه ظلم کردم بر حسن او که مه گفتم			صد آفتاب و فلک را بر او حسد باشد
	خموش باش و مگو ریگ را شمار مکن			شمار چون کنی آن را که بی‌عدد باشد