دیوان شمس/مکن ای دوست ز جور این دلم آواره مکن
ظاهر
مکن ای دوست ز جور این دلم آواره مکن | جان پی پاره بگیر و جگرم پاره مکن | |||||
مر تو را عاشق دل داده و غمخوار بسی است | جان و سر قصد سر این دل غمخواره مکن | |||||
نظر رحم بکن بر من و بیچارگیم | جز تو ار چاره گری هست مرا چاره مکن | |||||
پیش آتشکده عشق تو دل شیشه گر است | دل خود بر دل چون شیشه من خاره مکن | |||||
هر دمی هجر ستمکار تو دم می دهدم | هر دمم دم ده بیباک ستمکاره مکن | |||||
تن پربند چو گهواره و دل چون طفل است | در کنارش کش و وابسته گهواره مکن | |||||
پیش خورشید رخت جان مرا رقصان دار | همچو شب جان مرا بند هر استاره مکن | |||||
ز دغل عالم غدار دو صد سر دارد | سر من در سر این عالم غداره مکن | |||||
صد چو هاروت و چو ماروت ز سحرش بستهست | مر مرا بسته این جادوی سحاره مکن | |||||
خمر یک روزه این نفس خمار ابد است | هین مرا تشنه این خاین خماره مکن | |||||
لعب اول چو مرا بست میفزا بازی | ز آنچ یک باره شدم مات تو ده باره مکن | |||||
جمله عیاری ناسوت ز لاهوت تو است | تو دگر یاری این کافر عیاره مکن |