دیوان شمس/مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر
ظاهر
مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر | رخش کنار ندارد از او کنار مگیر | |||||
جهان شکارگهی دان ز هر طرف صیدی | درآ چو شیر بجز شیر نر شکار مگیر | |||||
هوای نفس مهارست و خلق چون شتران | به غیر آن شتر مست را مهار مگیر | |||||
وجود جمله غبارست تابش از مه ماست | به ماه پشت میار و ره غبار مگیر | |||||
بران ز پیش جهان را که مار گنج تواست | تواش به حسن چو طاووس گیر و مار مگیر | |||||
چو خلق بر کف دستت نهند چون سیماب | ز عشق بر کف سیماب شو قرار مگیر | |||||
به حس دست بدان ار چه چشم تو بستست | ز گلشن ازلی گل بچین و خار مگیر | |||||
به بوی آن گل بگشاد دیده یعقوب | نسیم یوسف ما را ز کرته خوار مگیر | |||||
کیست یوسف جان شاه شمس تبریزی | به غیر حضرت او را تو اعتبار مگیر |