| | | | | | |
| |
من پاکباز عشقم تخم غرض نکارم |
|
پشت و پناه فقرم پشت طمع نخارم |
|
| |
نی بند خلق باشم نی از کسی تراشم |
|
مرغ گشاده پایم برگ قفص ندارم |
|
| |
من ابر آب دارم چرخ گهرنثارم |
|
بر تشنگان خاکی آب حیات بارم |
|
| |
موسی بدید آتش آن نور بود دلخوش |
|
من نیز نورم ای جان گر چه ز دور نارم |
|
| |
شاخ درخت گردان اصل درخت ساکن |
|
گر چه که بی‌قرارم در روح برقرارم |
|
| |
من بوالعجب جهانم در مشت گل نهانم |
|
در هر شبی چو روزم در هر خزان بهارم |
|
| |
با مرغ شب شبم من با مرغ روز روزم |
|
اما چو باخود آیم زین هر دو برکنارم |
|
| |
آن لحظه باخود آیم کز محو بیخود آیم |
|
شش دانگ آن گهم که بیرون ز پنج و چارم |
|
| |
جان بشر به ناحق دعویش اختیار است |
|
بی‌اختیار گردد در فر اختیارم |
|
| |
آن عقل پرهنر را بادی است در سر او |
|
آن باد او نماند چون باده‌ای درآرم |
|
