دیوان شمس/من نشستم ز طلب وین دل پیچان ننشست
ظاهر
من نشستم ز طلب وین دل پیچان ننشست | همه رفتند و نشستند و دمی جان ننشست | |||||
هر کی استاد به کاری بنشست آخر کار | کار آن دارد آن کز طلب آن ننشست | |||||
هر کی او نعره تسبیح جماد تو شنید | تا نبردش به سراپرده سبحان ننشست | |||||
تا سلیمان به جهان مهر هوایت ننمود | بر سر اوج هوا تخت سلیمان ننشست | |||||
هر کی تشویش سر زلف پریشان تو دید | تا ابد از دل او فکر پریشان ننشست | |||||
هر کی در خواب خیال لب خندان تو دید | خواب از او رفت و خیال لب خندان ننشست | |||||
ترشیهای تو صفرای رهی را ننشاند | وز علاج سر سودای فراوان ننشست | |||||
هر که را بوی گلستان وصال تو رسید | همچنین رقص کنان تا به گلستان ننشست |