دیوان شمس/من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری
ظاهر
من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری | سنگین دلی لعلین لبی ایمان فزایی کافری | |||||
از جان و دل گوید کسی پیش چنان جانانهای | از سیم و زر گوید کسی پیش چنان سیمین بری | |||||
لقمه شدی جمله جهان گر عشق را بودی دهان | دربان شدی جان شهان گر عشق را بودی دری | |||||
من میشنیدم نام دل ای جان و دل از تو خجل | ای مانده اندر آب و گل از عشق دلدل چون خری | |||||
ای جان بیا گوهر بچین ای دل بیا خوبی ببین | المستغاث ای مسلمین زین آفتی شور و شری | |||||
تن خود کی باشد تا بود فرش سواران غمش | سر کیست تا او سر نهد پیش چنان شه سروری | |||||
نک نوبهار آمد کز او سرسبز گردد عالمی | چون یار من شیرین دمی چون لعل او حلواگری | |||||
هر دم به من گوید رخش داری چو من زیبارخی | هر دم بدو گوید دلم داری چو بنده چاکری | |||||
آمد بهار ای دوستان خیزید سوی بوستان | اما بهار من تویی من ننگرم در دیگری | |||||
اشکوفهها و میوهها دارند غنج و شیوهها | ما در گلستان رخت روییده چون نیلوفری | |||||
بلبل چو مطرب دف زنی برگ درختان کف زنی | هر غنچه گوید چون منی باشد خوشی کشی تری | |||||
آمد بهار مهربان سرسبز و خوش دامن کشان | تا باغ یابد زینتی تا مرغ یابد شهپری | |||||
تا خلق از او حیران شود تا یار من پنهان شود | تا جان ما را جان شود کوری هر کور و کری | |||||
آن جا که باشد شاه او بنده شود هر شاه خو | آن جا که باشد ناز او هر دل شود سامندری | |||||
مست و خرامان میرود در دل خیال یار من | ماهی شریفی بیحدی شاهی کریمی بافری |