| | | | | | |
| |
من اگر پرغم اگر شادانم |
|
عاشق دولت آن سلطانم |
|
| |
تا که خاک قدمش تاج من است |
|
اگرم تاج دهی نستانم |
|
| |
تا لب قند خوشش پندم داد |
|
قند روید بن هر دندانم |
|
| |
گلم ار چند که خارم در پاست |
|
یوسفم گر چه در این زندانم |
|
| |
هر کی یعقوب من است او را من |
|
مونس زاویه احزانم |
|
| |
در وصال شب او همچو نیم |
|
قند می نوشم و در افغانم |
|
| |
پای من گر چه در این گل مانده‌ست |
|
نه که من سرو چنین بستانم |
|
| |
ز جهان گر پنهانم چه عجب |
|
که نهان باشد جان من جانم |
|
| |
گر چه پرخارم سر تا به قدم |
|
کوری خار چو گل خندانم |
|
| |
بوده‌ام ممن توحید کنون |
|
ممنان را پس از این ایمانم |
|
| |
سایه شخصم و اندازه او |
|
قامتش چند بود چندانم |
|
| |
هر کی او سایه ندارد چو فلک |
|
او بداند که ز خورشیدانم |
|
| |
قیمتم نبود هر چند زرم |
|
که به بازار نیم در کانم |
|
| |
من درون دل این سنگ دلان |
|
چون زر و خاک به کان یک سانم |
|
| |
چونک از کان جهان بازرهم |
|
زان سوی کون و مکان من دانم |
|
