دیوان شمس/من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم
ظاهر
من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم | نه از اینم نه از آنم من از آن شهر کلانم | |||||
نه پی زمر و قمارم نه پی خمر و عقارم | نه خمیرم نه خمارم نه چنینم نه چنانم | |||||
من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم | نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهل زمانم | |||||
خرد پوره آدم چه خبر دارد از این دم | که من از جمله عالم به دو صد پرده نهانم | |||||
مشنو این سخن از من و نه زین خاطر روشن | که از این ظاهر و باطن نه پذیرم نه ستانم | |||||
رخ تو گر چه که خوب است قفس جان تو چوب است | برم از من که بسوزی که زبانهست زبانم | |||||
نه ز بویم نه ز رنگم نه ز نامم نه ز ننگم | حذر از تیر خدنگم که خدایی است کمانم | |||||
نه می خام ستانم نه ز کس وام ستانم | نه دم و دام ستانم هله ای بخت جوانم | |||||
چو گلستان جنانم طربستان جهانم | به روان همه مردان که روان است روانم | |||||
شکرستان خیالت بر من گلشکر آرد | به گلستان حقایق گل صدبرگ فشانم | |||||
چو درآیم به گلستان گل افشان وصالت | ز سر پا بنشانم که ز داغت به نشانم | |||||
عجب ای عشق چه جفتی چه غریبی چه شگفتی | چو دهانم بگرفتی به درون رفت بیانم | |||||
چو به تبریز رسد جان سوی شمس الحق و دینم | همه اسرار سخن را به نهایت برسانم |