دیوان شمس/منم از جان خود بیزار بیزار
ظاهر
منم از جان خود بیزار بیزار | اگر باشد تو را از بنده آزار | |||||
مرا خود جان و دل بهر تو باید | که قربان تو باشد ای نکوکار | |||||
ز آزار دلت گر چه نگویی | درون جان من پیداست آثار | |||||
بهار از من بگردد چون ندانم | چو در دل جای گلشن پر شود خار | |||||
گناهم پیش لطفت سجده آرد | که ای مسجود جان زنهار زنهار | |||||
گنه را لطف تو گوید که تا کی | گنه گوید بدو کاین بار این بار | |||||
تن و جانی که خاک تو نباشد | تن او سله باشد جان او مار | |||||
تو خورشیدی و مرغ روز خواهی | چو مرغ شب بیاید نبودش بار | |||||
چو برگیری تو رسم شب ز عالم | چه پرها برکند مرغ شب ای یار | |||||
به حق آن که لطف تو جهانست | که آن جا گم شود این چرخ دوار | |||||
به چشم جان چه دریا و چه صحرا | در آن عالم چه اقرار و چه انکار | |||||
به تنگی درفتد هرک از تو ماند | فروکن دست و او را زود بردار | |||||
به قصد از شمس تبریزی نگردم | چگونه زهر نوشد مرد هشیار |