دیوان شمس/منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم
ظاهر
منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم | من از آن خارکشانم که شود خار حریرم | |||||
به کی مانم به کی مانم که سطرلاب جهانم | همه اشکال فلک را به یکایک بپذیرم | |||||
ز پس کوه معانی علم عشق برآمد | چو علمدار برآمد برهاند ز زحیرم | |||||
ز سحر گر بگریزم تو یقین دان که خفاشم | ز ضرر گر بگریزم تو یقین دان که ضریرم | |||||
چو ز بادی بگریزم چو خسم سخره بادم | چو دهانم نپذیرد به خدا خام و خمیرم | |||||
نه چو خورشید جهانم شه یک روزه فانی | که نیندیشد و گوید که چه میرم که بمیرم | |||||
نه چو گردون نه چو چرخم نه چو مرغم نه چو فرخم | نه چو مریخ سلح کش نه چو مه نیمه و زیرم | |||||
چو منی خوار نباشد که تویی حافظ و یارم | بر خلق ابن قلیلم بر تو ابن کثیرم | |||||
هنر خویش بپوشم ز همه تا نخرندم | بدو صد عیب بلنگم که خرد جز تو امیرم | |||||
نخورم جز جگر و دل که جگرگوشه شیرم | نه چون یوزان خسیسم که بود طعمه پنیرم | |||||
ز شرر زان نگریزم که زرم نی زر قلبم | ز خطر زان نگریزم که در این ملک خطیرم | |||||
همگان مردنیانند نمایند و نپایند | تو بیا کب حیاتی که ز تو نیست گزیرم | |||||
تو مرا جان بقایی که دهی جام حیاتم | تو مرا گنج عطایی که نهی نام فقیرم | |||||
هله بس کن هله بس کن کم آواز جرس کن | که کهم من نه صدایم قلمم من نه صریرم | |||||
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن | همه می گوی و مزن دم ز شهنشاه شهیرم |