دیوان شمس/ملولان همه رفتند در خانه ببندید
ظاهر
ملولان همه رفتند در خانه ببندید | بر آن عقل ملولانه همه جمع بخندید | |||||
به معراج برآیید چو از آل رسولید | رخ ماه ببوسید چو بر بام بلندید | |||||
چو او ماه شکافید شما ابر چرایید | چو او چست و ظریفست شما چون هلپندید | |||||
ملولان به چه رفتید که مردانه در این راه | چو فرهاد و چو شداد دمی کوه نکندید | |||||
چو مه روی نباشید ز مه روی متابید | چو رنجور نباشید سر خویش مبندید | |||||
چنان گشت و چنین گشت چنان راست نیاید | مدانید که چونید مدانید که چندید | |||||
چو آن چشمه بدیدیت چرا آب نگشتید | چو آن خویش بدیدیت چرا خویش پسندید | |||||
چو در کان نباتید ترش روی چرایید | چو در آب حیاتید چرا خشک و نژندید | |||||
چنین برمستیزید ز دولت مگریزید | چه امکان گریزست که در دام کمندید | |||||
گرفتار کمندید کز او هیچ امان نیست | مپیچید مپیچید بر استیزه مرندید | |||||
چو پروانه جانباز بسایید بر این شمع | چه موقوف رفیقید چه وابسته بندید | |||||
از این شمع بسوزید دل و جان بفروزید | تن تازه بپوشید چو این کهنه فکندید | |||||
ز روباه چه ترسید شما شیرنژادید | خر لنگ چرایید چو از پشت سمندید | |||||
همان یار بیاید در دولت بگشاید | که آن یار کلیدست شما جمله کلندید | |||||
خموشید که گفتار فروخورد شما را | خریدار چو طوطیست شما شکر و قندید |