دیوان شمس/معده را پر کرده‌ای دوش از خمیر و از فطیر
| معده را پر کرده‌ای دوش از خمیر و از فطیر | خواب آمد چشم پر شد کنچ می‌جستی بگیر | |||||
| بعد پرخوردن چه آید خواب غفلت یا حدث | یار بادنجان چه باشد سرکه باشد یا که سیر | |||||
| سوز اگر از روح خواهی خواجه کم کن لقمه را | گوز اگر مفتوح خواهی کاسه را در پیش گیر | |||||
| ای خدا جان را پذیرا کن ز رزق پاک خویش | تا نماند چون سگان مردار هر لقمه پذیر | |||||
| وقت روزه از میان دل برآید ناله زار | بعد خوردن از ره زیرین گشاید پرده زیر | |||||