| | | | | | |
| |
مطربا عیش و نوش از سر گیر |
|
یک دو ابریشمک فروتر گیر |
|
| |
ننگ بگذار و با حریف بساز |
|
جنگ بگذار جام و ساغر گیر |
|
| |
لطف گل بین و جرم خار مبین |
|
جعد بگشا و مشک و عنبر گیر |
|
| |
فربه از توست آسمان و زمین |
|
این یک استاره را تو لاغر گیر |
|
| |
داروی فربهی خلق تویی |
|
فربهش کن چو خواهی و برگیر |
|
| |
خرمش کن به یک شکرخنده |
|
شکری را ز مصر کمتر گیر |
|
| |
بخت و اقبال خاک پای تواند |
|
هر چه می‌بایدت میسر گیر |
|
| |
چونک سعد و ظفر غلام تواند |
|
دشمنت را هزار لشکر گیر |
|
| |
ای دل ار آب کوثرت باید |
|
آتش عشق را تو کوثر گیر |
|
| |
گر غلامی قیصرت باید |
|
بنده‌اش را قباد و قیصر گیر |
|
| |
هر که را نبض عشق می‌نجهد |
|
گر فلاطون بود تواش خر گیر |
|
| |
هر سری کو ز عشق پر نبود |
|
آن سرش را ز دم مأخر گیر |
|
| |
هین مگو راز شمس تبریزی |
|
مکن اسپید و جام احمر گیر |
|
