دیوان شمس/مر عاشق را ز ره چه بیمست
ظاهر
مر عاشق را ز ره چه بیمست | چون همره عاشق آن قدیمست | |||||
از رفتن جان چه خوف باشد | او را که خدای جان ندیمست | |||||
اندر سفرست لیک چون مه | در طلعت خوب خود مقیمست | |||||
کی منتظر نسیم باشد | آن کس که سبکتر از نسیمست | |||||
عشق و عاشق یکیست ای جان | تا ظن نبری که آن دو نیمست | |||||
چون گشت درست عشق عاشق | هم منعم خویش و هم نعیمست | |||||
او در طلب چنین درستی | در پیش سهیل چون ادیمست | |||||
چون رفت در این طلب به دریا | دریست اگر چه او یتیمست | |||||
ای دیده کرم ز شمس تبریز | مر حاتم را مگو کریمست |