دیوان شمس/مرا گویی چه سانی من چه دانم
ظاهر
مرا گویی چه سانی من چه دانم | کدامی وز کیانی من چه دانم | |||||
مرا گویی چنین سرمست و مخمور | ز چه رطل گرانی من چه دانم | |||||
مرا گویی در آن لب او چه دارد | کز او شیرین زبانی من چه دانم | |||||
مرا گویی در این عمرت چه دیدی | به از عمر و جوانی من چه دانم | |||||
بدیدم آتشی اندر رخ او | چو آب زندگانی من چه دانم | |||||
اگر من خود توام پس تو کدامی | تو اینی یا تو آنی من چه دانم | |||||
چنین اندیشهها را من کی باشم | تو جان مهربانی من چه دانم | |||||
مرا گویی که بر راهش مقیمی | مگر تو راهبانی من چه دانم | |||||
مرا گاهی کمان سازی گهی تیر | تو تیری یا کمانی من چه دانم | |||||
خنک آن دم که گویی جانت بخشم | بگویم من تو دانی من چه دانم | |||||
ز بیصبری بگویم شمس تبریز | چنینی و چنانی من چه دانم |